Langs de zijlijn
Weet je nog? Laatst vertelde ik jullie over het project ‘Ieder kind in zijn kracht’. Ik nodigde onlangs iedereen die een aanbod heeft voor de jeugd in Midden-Drenthe uit voor een van de twee werksessies. Die hebben we afgelopen week gehad. Waardevol waren ze, hoe ontzettend verschillend ze beide ook waren. Iemand maakte een mooie metafoor met het voetbalveld. Ik zal daar op doorgaan, wel passend zo met het WK voetbal gedruis om ons heen. Afgelopen woensdag was de eerste trainingsdag van vv ‘Ieder Kind in zijn Kracht’ 😉 met een compleet nieuw team: coaches, logopedisten, fysiotherapeuten, IB-ers, schooldirecteuren, -bestuurders en eigenaren van kinderopvang en de gemeente. Trainer Marijn legde de bedoeling van zijn training uit. Wat was mijn rol binnen het speelveld? Laten we zeggen stagiaire, hulpmoeder, je weet wel veterstrikhulp (ik ben ook écht zo’n hulp geweest bij de voetbalclub van mijn kinderen, dus had wat ervaring ;-)) Oh en niet dat jullie nu denken dat ik ook daadwerkelijk veters heb gestrikt, dat was zeker niet nodig.
Bij een nieuw team is het altijd goed om een voorstelronde te doen. Verschillende mensen en verschillende verwachtingen. Dat is mooi. Van geen verwachtingen tot zoeken naar samenwerkingen en meer kennis delen. Marijn nam iedereen daarna even mee in het NPO programma, want waar gaan we voor? Voor diverse jeugdprogramma’s op allerlei gebieden zijn er gelden beschikbaar. Wil je weten wat exact, laat het weten!
De werksessies waren bedoeld om het jeugdaanbod in kaart te brengen, een eerste aanzet. Zoals al gezegd, er is al ontzettend veel, maar (nog) niet alles is goed vindbaar. Sommige professionals zullen het niet met mij eens zijn. Vaak zijn dat de mensen die al helemaal bekend zijn met wegen en de verschillende organisaties. Ik proefde dat ook wel op de bijeenkomsten. Als ouder kijk ik daar toch heel anders tegen aan. Ik heb die zoektocht zelf gevoerd, had vragen en wilde antwoorden. Ik had geen snars verstand van deze ‘tak van sport’. Ik sprak vele mensen, ouders, professionals en ik kwam maar niet bij het juiste adres. Ik zie het nu nog in mijn omgeving gebeuren. Zijn wij ouders dan zo dom? Ja op dit gebied dan denk ik wel. Dan moet je het dus voor deze mensen zo inrichten dat het wel vindbaar wordt. Dat helpt kinderen én ouders.
In Nederland is er veel geregeld, er is aanbod via gemeentelijke instanties c.q. scholen, dat is heel fijn! Maar daaraan zijn allemaal regels verbonden en als het net niet binnen die regels past, dan kun je daar in ieder geval niet terecht. Daarnaast doe je als ouder ook veel op gevoel. Als je denkt dat het goed is voor jouw kind, doe je het. Gelukkig zijn er dan nog andere organisaties waar ouders en kinderen wél terecht kunnen en ook dat aanbod kan beter inzichtelijk worden gemaakt. Dus aan de slag! En het mes snijdt aan twee kanten, niet alleen ouder en jeugd hebben hier iets aan. Professionals ook zeker!
Vanaf de zijlijn aanschouwde ik het speelveld en sprak ik sommige ‘spelers’. Wat mij opviel was de behoefte aan samenwerken en het verbinden. In de relatief kleine setting waren er al samenwerkingen mogelijk, maar niet meteen gelegd, want dan toch wel jammer is. Jarenlang heb ik als ondernemer netwerkbijeenkomsten bezocht. Gewoonweg om mensen te leren kennen, om samen te kunnen werken en om een gunfactor te krijgen. En het werkt: netwerken. Blijkbaar gebeurt dit niet of anders in deze sector. Ik zie kansen.
Het aanbod werd ingevuld en de bijbehorende hulpvragen werden ingevuld. Waar zoekt iemand op? Met welke vragen komen mensen bij je? Aan het einde van de ‘training’ kwam iemand met een passende conclusie. We hebben allemaal hetzelfde speelveld waar we binnen werken, met hetzelfde doel: de jeugd. Sta je nog aan de zijlijn? Speel dan nu mee. Door goed teamwork en goede samenwerking bereiken we beter het doel!
