Onlangs kwam het in een gesprek over het Persoonlijke Profiel. In 2015 heb ik een DISC profiel laten maken. Zo zijn er zoveel methodes om te onderzoeken wie je bent. Ik wilde het graag weten omdat ik onzeker werd van de samenwerking met een nieuwe directeur waarvoor ik werkte. Alles viel destijds op zijn plek na het profiel gedeeld te hebben. Ik wist daarna ook welke werkwijze bij hem hoorde, en toen werkte het voor mij stukken prettiger. Doel bereikt.
Naar aanleiding van het gesprek vorige week las ik het profiel nog eens door. Zou ik nog zo zijn? Verandert er wat door de jaren heen? Ja, ik merk wel enkele veranderingen op. Toch zijn er nog ook nog veel overeenkomsten.
De laatste tijd merk ik dat ik steeds meer vlucht. Daar waar ik eerder niet nerveus zou zijn geweest, zijn de bergen nu erg hoog, zo onzeker kan ik zijn. De reden is bij mij wel bekend, het heeft een oorzaak lees negatieve ervaring. Het lukt me niet om me eroverheen te zetten. Sfeer is ook zo bepalend en lijkt steeds sterker bij me binnen te komen. Positieve sfeer gaat goed, maar een negatieve sfeer verstikt me. Kruipt in mijn lijf en ik kruip in mezelf of wordt juist ongemakkelijk beweeglijk. De wereld wordt er de laatste tijd niet positiever op en de mensen ook niet. Er wordt volop met meningen geslingerd, mensen drijven hun zin door en protesteren met lijm, tomatensoep en weet ik met wat nog meer. Alles voor hun eigen ik. En ik? Ik ben heel goed geworden in vluchten. En als er geen vluchtmogelijkheid is en ik toch in de situatie blijf, put het me uit en kom ik doodop thuis.
Het is me opgevallen dat ik met alles wat onaangenaam voelt, probeer te vluchten. Een vervelend onderwerp of een klaagzang op de radio? Ik zet m op een andere zender. Ik kijk een zééér softe serie, je kent t wel, echt alles is halleluja en dan gebeurt er toch iets vervelends. Hup ik zet m op pauze of uit. Wel kan ik op een later moment het weer hervatten. De krant laat ik sowieso al links liggen. Een gesprek met meerdere personen draait naar negatief? Ik verwijder mij uit het gesprek. In vergaderingen is het soms ook heel ongemakkelijk, er hoeft maar 1 persoon niet goed in zijn/haar vel te zitten en ik ben afgeleid, maar weglopen kan dan natuurlijk niet. Te veel gedoe en gezeur? Ik stop ermee.
Een ander gevolg van het vluchten is de behoefte om steeds meer alleen te zijn. Laat me maar met rust. Ik houd dan grip op mezelf en de situatie. Als ik mijn DISC model bekijk, ga ik goed op structuur, rust en duidelijkheid. Maar balans is beter. Ik zie mezelf nl niet zo want ik kan ook heel veel positieve energie krijgen van leuke mensen om me heen, gezelligheid. Ik ben me er ineens bewust van dat ik niet moet doorslaan in vluchten. Maar hoe is dit ontstaan? Eén van de redenen is de emotie die er soms ontstaan waar ik geen controle meer op heb. Verdriet en tranen zitten rechtstreeks achter mijn ogen. Een speldenprik en ze zijn er.
Ik moet nu niet in doorslaan, want dan wordt het er ook niet gezelliger op. In ieder geval niet voor mijzelf. Oftewel werk aan de winkel. Even een APK’tje denk ik. En handig om een parkeergarage te vinden voor de hormonen misschien?